SOLITUDE & LIEFDE
Luister naar de audio.
Er is een plek in mij die dit altijd al wist. Maar pas nu luister ik echt.
Lieve jij,
Solitude – de stilte van het alleen zijn – is een poort naar liefde, creativiteit en echte verbinding.
Onlangs zei een jongedame iets dat mij diep raakte:
"De remedie tegen eenzaamheid is alleen-zijn."
Ik weet dat ik dit schrijf vanuit een plek waar verbinding en nabijheid deel uitmaken van mijn dagelijkse leven –
wat van stilte en alleen-zijn een bewuste, zelfs luxueuze keuze maakt.
En toch heeft het leven me op vele manieren geleerd dat solitude essentieel is.
Voor elke relatie, elk creatief proces, elke innerlijke beweging.
Niet als vlucht,
maar als ritme waar we telkens opnieuw naar mogen terugkeren,
om in contact te blijven met wat écht is.
De natuur is daar het mooiste voorbeeld van.
Elke boom groeit in stilte.
Elke golf trekt zich eerst terug voor ze breekt.
En elk hart – vóór het zich volledig kan openen –
moet eerst zijn eigen ritme leren kennen.
In ieder van ons leeft een stille plek.
Een plek die we alleen kunnen aanraken wanneer de ruis afneemt.
Wanneer we kiezen om stil te zijn.
Alleen – maar niet eenzaam.
Aanwezig bij onszelf.
Ik geloof diep dat solitude geen straf is.
En ook geen luxe.
Voor mij is het een noodzaak.
Voor geliefden die elkaar écht willen ontmoeten,
zonder zichzelf te verliezen.
Voor creators die iets uit eigen bodem willen laten ontstaan.
Voor wie wil leven met energie, mildheid en betekenis.
In mijn dagelijks leven vind ik de meest heldere antwoorden wanneer ik me terugtrek.
Soms even, soms een hele dag.
Ik beweeg in mijn eigen ritme.
Ik adem de wind in.
Voel zout water op mijn huid.
Luister naar de arenden boven mij.
Ik zie hoe het licht verandert, uur na uur.
Vooral op momenten van eenzaamheid – wanneer ik naar verbinding grijp en toch leeg achterblijf –
begrijp ik weer:
De uitnodiging is om bij mezelf te zijn.
Om stil te worden.
Om me te laten dragen door stilte.
Want alleen vanuit die plek van herverbinding
kan ik terugkeren naar de wereld,
naar de ander,
naar de liefde.
En werkelijk iets brengen.
Dus als jij je vandaag versnipperd voelt,
vermoeid,
prikkelbaar
of ver van jezelf –
Trek je dan zachtjes terug.
Kom thuis bij jezelf,
met mildheid
en nieuwsgierigheid.
Daar – precies daar – liggen je antwoorden.
Misschien begeleidt dit gedicht van Paulo Coelho je onderweg:
Zonder solitude blijft de liefde niet lang aan je zijde.
Want ook de liefde heeft rust nodig,
om door de zwaarheid heen te reizen en zich opnieuw te tonen in andere vormen.
Zonder solitude kan geen plant of dier overleven.
Geen bodem vruchtbaar blijven.
Geen kind het leven begrijpen.
Geen kunstenaar creëren.
Geen werk groeien of transformeren.
Solitude is niet de afwezigheid van liefde, maar haar aanvulling.
Solitude is niet de afwezigheid van gezelschap,
maar het moment waarop onze ziel vrijuit tot ons spreekt
en ons helpt beslissen wat te doen met dit leven.
Gezegend zijn zij die solitude niet vrezen,
die niet bang zijn voor hun eigen gezelschap.
Die niet wanhopig op zoek zijn naar afleiding, amusement of oordeel.
Als je nooit alleen bent, kun je jezelf niet leren kennen.
En als je jezelf niet kent, zal je bang worden voor de leegte.
Maar die leegte bestaat niet.
Er ligt een uitgestrekt landschap in je ziel, klaar om ontdekt te worden.
Het is er al – krachtig en levend – maar zo nieuw en groots, dat we soms bang zijn om het te erkennen.
Zoals liefde de goddelijke toestand is, is solitude de menselijke toestand.
En voor wie het wonder van het leven begrijpt, bestaan die twee in vrede naast elkaar.
Met liefde & dankbaarheid,
Pascale
Voel je iets vanbinnen bewegen? Hier mag het beginnen.
Wil je er woorden aan geven of verder onderzoeken wat dit bij je oproept?
© Pascale Braes – alle rechten voorbehouden
Download my free guide today!