Is Dit Het Nu?
13 maart 2025⎟Pascale Braes⎟Column
Ze zit tegenover me, professioneel gekleed, koffie in de hand. "Alles gaat goed," zegt ze. "Mijn praktijk loopt, mijn kinderen zijn gezond, ik heb een mooi huis." Ze pauzeert. "Maar waarom voel ik me dan zo... leeg?"
De ruggengraat van de samenleving
Het is een verhaal dat ik steeds vaker hoor. Vrouwen rond de vijftig die succesvol zijn, die zorgen, die functioneren. Maar die ergens onderweg zichzelf zijn kwijtgeraakt. Geen burn-out. Geen drama. Gewoon een subtiele leegte. Een stille onrust.
"Is dit het nu?" – die vraag hangt in de lucht bij veel gesprekken die ik voer. En het frustrerende is: er valt niets aan te wijzen. Op papier klopt alles. Het leven draait. Anderen vertrouwen op je. Je hebt geen reden om te klagen.
En dat ís precies het probleem.
Deze vrouwen zijn de ruggengraat van onze samenleving. Ze runnen bedrijven, zorgen voor gezinnen, houden ballen in de lucht. Ze zijn degenen op wie anderen bouwen. Maar ergens in al dat zorgen en regelen zijn ze zichzelf voorbijgelopen. Ze weten wat iedereen anders nodig heeft, maar zijn vergeten naar zichzelf te luisteren.
Het begint vaak sluipend. Een gevoel van automatische piloot. Dagen die overgaan in weken, weken in maanden. Je functioneert perfect, maar voelt je afgesneden van je eigen leven. Alsof je naar jezelf kijkt vanaf een afstandje, alsof je in de verkeerde film bent beland.
Ze zijn de organisatoren van het gezinsleven, de ruggenspraak voor collega's, de dochters die regelen wat geregeld moet worden. Hun agenda's staan vol met afspraken voor anderen. Hun telefoons rinkelen met vragen die opgelost moeten worden. Ze zijn onmisbaar geworden – maar voor wie eigenlijk?
Leven op halve kracht
We zijn zo gewend geraakt aan functioneren dat we vergeten zijn hoe het voelt om te léven. Ons hoofd regelt alles – plannen, zorgen, organiseren – terwijl ons lijf ergens in de wachtstand is beland. We gaan door de motions, maar zijn er niet helemaal bij.
Het paradoxale is dat juist succesvolle, zorgzame vrouwen hier mee worstelen. Ze denken: "Zolang er geen écht probleem is, moet ik gewoon doorgaan." Ze gunnen zichzelf af and toe iets – een massage, een weekendje weg – maar het raakt niet diep genoeg. Want wat ze doen komt meestal voort uit wat ze denken dat ze nodig hebben, niet uit wat ze voelen.
Wanneer heb jij voor het laatst écht gevoeld wat je nodig hebt?
Het is een vraag die veel van deze vrouwen doet verstommen. Ze kunnen je precies vertellen wat hun partner nodig heeft, wat hun kinderen mankeert, welke uitdaging hun bedrijf wacht. Maar zichzelf? Dat is terrein dat braak ligt. Onbegaanbaar geworden door jaren van anderen voorrang geven.
Er ontstaat een vreemde scheiding tussen wie je bent en wat je doet. Je rolt van de ene taak in de andere, van de ene verantwoordelijkheid in de volgende. Je dagen hebben structuur, je leven heeft richting, maar jij – de echte jij – zit ergens opgesloten in al die efficiency.
De mythe van de perfecte balans
We hebben het vaak over werk-privé balans, alsof het leven een weegschaal is die je in evenwicht moet houden. Maar voor veel vrouwen is dat een valse belofte geworden. Want ook hun privéleven staat vol met taken, zorg, organisatie. Thuis zijn is niet uitrusten – het is een andere vorm van aan de slag zijn.
Ze staan vroeg op om de dag voor iedereen klaar te zetten. Ze werken efficiënt om tijd over te houden voor het huishouden. Ze plannen hun rust zoals ze een vergadering plannen. Zelfs hun ontspanning wordt een project dat goed uitgevoerd moet worden.
Geen wonder dat ze zich leeg voelen. Ze zijn expert geworden in het managen van het leven, maar vergeten het te ervaren. Ze zorgen voor ieders welzijn, behalve voor dat van zichzelf – en dan niet eens omdat ze egoïstisch zouden zijn, maar omdat ze gewoonweg niet meer weten hoe dat moet.
Het zoeken in de verkeerde hoek
Die vraag stelt niemand. We zijn zo druk met het invullen van onze rol – de zorgzame dochter, de succesvolle ondernemer, de betrouwbare vriendin – dat we vergeten wie we daaronder zijn. We proberen van alles: cursussen, nieuwe hobby's, ochtendroutines. Even werkt het, maar dan zakt het weer weg, opgeslokt door de structuur van onze dagen.
Het is alsof we meubels herschikken in een huis waarvan het fundament wankelt.
Wat me opvalt in gesprekken met deze vrouwen, is hoe ze praten over zichzelf. "Ik mag niet klagen," zeggen ze vaak. "Anderen hebben het veel zwaarder." Ze minimaliseren hun gevoel, alsof stille onrust geen recht van bestaan heeft. Alsof je alleen mag worstelen als er een duidelijke crisis is.
Maar misschien is dit wel de meest eerlijke crisis van allemaal: het besef dat je een leven leidt dat niet helemaal van jezelf voelt. Dat je zo gewend bent geraakt aan geven, zorgen en regelen, dat je bent vergeten hoe het voelt om te ontvangen. Om stil te staan. Om te zijn zonder te moeten doen.
Er is iets moedigs aan dit gevoel, ook al voelt het niet zo. Het betekent dat er in je nog steeds een deel leeft dat verlangt naar authenticiteit. Dat niet tevreden is met de oppervlakte. Dat dieper wil dan alleen maar functioneren.
Ze zoeken vaak in zelfhulpboeken, in spirituele weekends, in nieuwe cursussen. Niet omdat die dingen slecht zijn, maar omdat ze hopen dat ergens daar de sleutel ligt naar het gevoel dat ze missen. Alsof vervulling iets is wat je kunt kopen, plannen of leren. Maar meestal gaat het juist om het omgekeerde: minder willen bereiken en meer durven voelen.
De angst voor stilte
Want stilstaan, dat durven veel van deze vrouwen niet. Niet omdat ze lui zijn – integendeel – maar omdat stilte ruimte maakt voor vragen waar ze geen antwoord op hebben. Als je altijd bezig bent, hoef je niet te voelen hoe eenzaam het soms is om altijd degene te zijn voor anderen, maar zelden iemand te hebben die er zo voor jou is.
Als je altijd plant en organiseert, hoef je niet te erkennen dat je eigenlijk niet weet waar je naartoe wilt. Als je je agenda volstopt, hoef je niet onder ogen te zien dat er misschien dromen zijn die je nooit hebt durven dromen, omdat je te druk was met het waarmaken van andermans verwachtingen.
Stilte confronteert. Het laat zien wat er is als alle drukte wegvalt. En wat dan overblijft, voelt soms schraal aan voor vrouwen die gewend zijn aan de voldoening van nuttig zijn, van nodig zijn, van in beweging zijn.
Thuiskomen zonder crisis
Die stille onrust vraagt niet om méér doen, maar om minder. Niet oplossen, maar aankijken. Niet in je hoofd blijven, maar zakken in je lijf. Want vaak zoeken we naar externe oplossingen terwijl de echte antwoorden binnenin liggen.
Je hoeft geen crisis om te verlangen naar verdieping. Je hoeft niets te fixen. Je mag gewoon thuiskomen – bij jezelf.
Probeer dit: ga vijf minuten zitten. Sluit je ogen. Adem. Vraag jezelf zachtjes: "Wat voel ik nu, zonder oordeel?" Misschien komt er iets. Misschien niet. Dat is oké. Het gaat niet om het antwoord, maar om de ruimte die je maakt.
Want die vrouw tegenover me? Die ging uiteindelijk niet weg met een oplossing, maar met een herkenning. Het besef dat ze niet alleen was met haar gevoel. Dat stille onrust genoeg reden is om te vertragen. Dat ze welkom was – niet als probleem dat opgelost moest worden, maar als vrouw die voelt: er is méér dan dit.
En dat is al het begin van thuiskomen.
Voor wie dit herkent en dieper wil gaan: lees hier concrete stappen om die stille onrust te doorbreken - en hoe je ruimte kunt maken voor echte vervulling.
Plan nu je gratis 30-minuten kennismakingsgesprek…
