De Whatsapp Die Ik Nooit Verstuurde
21 juli 2025⎟Pascale Braes⎟Column
9u47. Mijn telefoon trilt.
"Hé lieverd! Lunch vandaag? Die nieuwe plek bij het park?"
Mijn hart maakt een sprongetje. Sarah. Mijn vriendin van vroeger, toen we nog urenlang konden kletsen over alles en niets. Toen ik nog tijd had voor spontane plannen.
Mijn vingers zweven boven het toetsenbord. Wat ik wil typen: "JA! Eindelijk weer even samen!"
Wat ik typ: "Sorry liefje, druk weekend! Volgende keer?"
Verstuur.
Maar er komt geen volgende keer. We weten het allebei.
Het leven van buiten
Sarah ziet mijn Instagram. Het prachtige huis waar ik zo hard voor heb gewerkt. De vakantiefoto's uit Toscane. Mijn man en ik op een zakendiner, lachend voor de camera. Mijn business die steeds meer groeit.
Ze ziet succesvol. Ze ziet 'alles voor elkaar hebben'.
Ze ziet niet hoe ik om 11 uur 's avonds nog e-mails beantwoord. Hoe ik in de auto tussen afspraken door snel een broodje wegwerk. Hoe ik soms vergeet te lunchen omdat er weer een crisis is die mijn aandacht opeist.
Ze ziet niet dat ik haar mis.
De eenzaamheid van het hebben
Want dat is het vreemde. Hoe succesvoller ik word, hoe eenzamer ik me voel. Niet omdat mensen me niet aardig vinden - integendeel. Iedereen wil iets van me. Advies, hulp, een luisterend oor, een zakelijke tip.
Maar vriendschap? Echte verbinding? Iemand die vraagt hoe het écht met me gaat?
Die WhatsApp's worden steeds minder. En ik begrijp het. Wie heeft er zin om steeds 'nee' te horen? Wie wil bevriend zijn met iemand die nooit tijd heeft?
Maar wat ze niet weten, is dat elke keer dat ik 'nee' typ, er een stukje van me afbreekt. Dat ik daarna een kwartier naar die WhatsApp staar en mezelf haat. Dat ik me afvraag of ik wel een goede vriendin ben. Of ik überhaupt nog wel een vriendin ben.
En het ergste? Diep van binnen weet ik dat het niet alleen om tijd gaat. Het gaat ook om schaamte. Schaamte dat ik zo ben geworden. Iemand die alles heeft, maar niemand om het mee te delen. Iemand die zo succesvol is, maar zich zo eenzaam voelt dat ze het aan niemand durft te vertellen.
Het zoeken in de verkeerde hoek
Die vraag stelt niemand. We zijn zo druk met het invullen van onze rol – de zorgzame dochter, de succesvolle ondernemer, de betrouwbare vriendin – dat we vergeten wie we daaronder zijn. We proberen van alles: cursussen, nieuwe hobby's, ochtendroutines. Even werkt het, maar dan zakt het weer weg, opgeslokt door de structuur van onze dagen.
Het is alsof we meubels herschikken in een huis waarvan het fundament wankelt.
Wat me opvalt in gesprekken met deze vrouwen, is hoe ze praten over zichzelf. "Ik mag niet klagen," zeggen ze vaak. "Anderen hebben het veel zwaarder." Ze minimaliseren hun gevoel, alsof stille onrust geen recht van bestaan heeft. Alsof je alleen mag worstelen als er een duidelijke crisis is.
Maar misschien is dit wel de meest eerlijke crisis van allemaal: het besef dat je een leven leidt dat niet helemaal van jezelf voelt. Dat je zo gewend bent geraakt aan geven, zorgen en regelen, dat je bent vergeten hoe het voelt om te ontvangen. Om stil te staan. Om te zijn zonder te moeten doen.
Er is iets moedigs aan dit gevoel, ook al voelt het niet zo. Het betekent dat er in je nog steeds een deel leeft dat verlangt naar authenticiteit. Dat niet tevreden is met de oppervlakte. Dat dieper wil dan alleen maar functioneren.
Ze zoeken vaak in zelfhulpboeken, in spirituele weekends, in nieuwe cursussen. Niet omdat die dingen slecht zijn, maar omdat ze hopen dat ergens daar de sleutel ligt naar het gevoel dat ze missen. Alsof vervulling iets is wat je kunt kopen, plannen of leren. Maar meestal gaat het juist om het omgekeerde: minder willen bereiken en meer durven voelen.
De angst voor stilte
Want stilstaan, dat durven veel van deze vrouwen niet. Niet omdat ze lui zijn – integendeel – maar omdat stilte ruimte maakt voor vragen waar ze geen antwoord op hebben. Als je altijd bezig bent, hoef je niet te voelen hoe eenzaam het soms is om altijd degene te zijn voor anderen, maar zelden iemand te hebben die er zo voor jou is.
Als je altijd plant en organiseert, hoef je niet te erkennen dat je eigenlijk niet weet waar je naartoe wilt. Als je je agenda volstopt, hoef je niet onder ogen te zien dat er misschien dromen zijn die je nooit hebt durven dromen, omdat je te druk was met het waarmaken van andermans verwachtingen.
Stilte confronteert. Het laat zien wat er is als alle drukte wegvalt. En wat dan overblijft, voelt soms schraal aan voor vrouwen die gewend zijn aan de voldoening van nuttig zijn, van nodig zijn, van in beweging zijn.
Thuiskomen zonder crisis
Die stille onrust vraagt niet om méér doen, maar om minder. Niet oplossen, maar aankijken. Niet in je hoofd blijven, maar zakken in je lijf. Want vaak zoeken we naar externe oplossingen terwijl de echte antwoorden binnenin liggen.
Je hoeft geen crisis om te verlangen naar verdieping. Je hoeft niets te fixen. Je mag gewoon thuiskomen – bij jezelf.
Probeer dit: ga vijf minuten zitten. Sluit je ogen. Adem. Vraag jezelf zachtjes: "Wat voel ik nu, zonder oordeel?" Misschien komt er iets. Misschien niet. Dat is oké. Het gaat niet om het antwoord, maar om de ruimte die je maakt.
Want die vrouw tegenover me? Die ging uiteindelijk niet weg met een oplossing, maar met een herkenning. Het besef dat ze niet alleen was met haar gevoel. Dat stille onrust genoeg reden is om te vertragen. Dat ze welkom was – niet als probleem dat opgelost moest worden, maar als vrouw die voelt: er is méér dan dit.
En dat is al het begin van thuiskomen.
Voor wie dit herkent en dieper wil gaan: lees hier Innerlijke Leegte Overwinnen: Tips Voor Onderneemsters.
Plan nu je gratis 30-minuten kennismakingsgesprek…
