De Stille Crisis Van Het Perfecte Leven
27 mei 2025⎟Pascale Braes⎟Column
"Als je naar mijn leven kijkt, zou je denken dat ik gelukkig ben." En toen zweeg ze. Ze keek me aan met een blik waarin iets knapte. Niet luid. Niet dramatisch. Eerder als een draad die na jaren van spanning zachtjes breekt. Een vrouw van rond de vijftig. Alleenwonend. Een goede job, financieel onafhankelijk, een stabiel leven. Ze heeft haar zaakjes op orde. Op LinkedIn zou haar profiel perfect zijn - succesvol, zelfstandig, maatschappelijk betrokken. Alles waar we naar streven in onze prestatiegerichte wereld. Maar in haar ogen zat iets anders. Een soort... afstand. Alsof ze al jaren met zichzelf samenwoont, maar elkaar amper nog spreekt.
Het Automatische Leven
Ze vertelde over haar dagen. Hoe alles blijft doorgaan, zoals het hoort. De zorg voor haar moeder, die steeds meer achteruitgaat – en de vanzelfsprekendheid waarmee die zorg op haar schouders terechtkomt. Haar broer woont verder weg. Heeft het druk. Heeft zijn eigen gezin. En dus doet zij het maar. Natuurlijk. Zonder klagen. Maar het weegt.
Het is een verhaal dat ik vaker hoor. De zorglast die stilzwijgend bij de alleenstaande dochter neerkomt. De onuitgesproken verwachting dat zij beschikbaar is, flexibel, altijd bereid. Want zij heeft immers 'geen eigen gezin om aan te denken'. Alsof haar leven minder waard is, minder druk, minder belangrijk.
Ze vertelt over haar werk. Ze is goed in wat ze doet – mensen vertrouwen haar. Collega's zoeken haar op met hun problemen. De baas rekent op haar voor de moeilijke klussen. Ze is de rots in de branding, de troubleshooter, degene die het altijd wel even regelt.
Maar de laatste tijd voelt het alsof iedereen iets van haar wil. Alsof ze leegloopt zonder dat iemand het merkt. Altijd beschikbaar. Altijd professioneel. Altijd vriendelijk. Zelfs als iemand onbeleefd is. Zelfs als deadlines onrealistisch zijn. Zelfs als ze eigenlijk alleen maar wil verdwijnen.
"Ik ben de persoon geworden waar iedereen op rekent," zegt ze. "Maar wie rekent er eigenlijk op mij?"
De Uitputting van het Sociale Spel
En dan zijn er nog die etentjes met vriendinnen. Vroeger ontspannend, nu vermoeiend. Het oppervlakkige geklets over vakanties die ze zich allemaal kunnen veroorloven, over kinderen die het goed doen, over mannen die teleurstellen of juist verrassen. De vaste rollen die iedereen speelt. De grapjes, het vergelijken, het tussen-de-regels-door-oordelen.
Ze gaat omdat het moet. Omdat het hoort. Omdat je anders 'asociaal' bent, 'geen sociale contacten onderhoudt'. Maar ze komt telkens leger thuis dan ze vertrok. Alsof ze een paar uur lang heeft gepretendeerd iemand anders te zijn, en nu weer moet uitzoeken wie ze eigenlijk is.
"Soms vraag ik me af," zegt ze, "of we elkaar nog wel echt zien. Of we alleen maar onze maskers aan tafel zetten en doen alsof dat vriendschap is." Het is een pijnlijke observatie over veel van onze sociale contacten. We hebben geleerd om te functioneren, om aardig te zijn, om de juiste dingen te zeggen. We hebben een sociale autopilot ontwikkeld die ons door gesprekken loodt zonder dat we er echt bij zijn. En langzaam maar zeker raken we de verbinding kwijt - niet alleen met anderen, maar ook met onszelf.
De Perfecte Gevangenis
Ze lacht wanneer het moet. Ze presteert. Ze is sterk. Ze weet precies wat ze moet zeggen. Wat van haar verwacht wordt in elke situatie. Ze heeft het sociaal script geperfectioneerd. "Als je naar mijn leven kijkt, zou je denken dat ik gelukkig ben."
Maar ergens wringt het. Een vaag gevoel van onrust. Een stille hunker naar iets anders – ook al weet ze niet precies wat. Het is niet dat ze dramatisch ongelukkig is. Het is eerder alsof ze langzaam verdwijnt in haar eigen leven. Alsof ze zo goed is geworden in zijn wie anderen van haar verwachten, dat ze vergeten is wie ze zelf is.
"Er is niks mis," zegt ze dan. En dat klopt. Objectief gezien heeft ze een benijdenswaardig leven. Maar er is ook niks écht juist. En dat is misschien wel het moeilijkste - hoe leg je uit dat je leeg voelt in een vol leven? Hoe vertel je dat je verlangt naar meer terwijl je al zoveel hebt? Hoe benoem je een probleem dat eigenlijk geen probleem lijkt?
Het Onzichtbare Lijden van de Competente Vrouw
In onze maatschappij zijn er veel verhalen over vrouwen die het moeilijk hebben. Maar er is weinig ruimte voor het verhaal van de vrouw die het schijnbaar allemaal op orde heeft. Die competent is, zelfstandig, succesvol - en tegelijkertijd langzaam wegkwijnt. Het is een stille crisis. Geen drama, geen breakdown, geen verhaal dat het nieuws haalt. Gewoon een langzame erosie van het zelf. Een geleidelijke overgang van leven naar functioneren. Van zijn naar lijken.
Ze verlangt niet naar een radicale ommezwaai. Geen wereldreis. Geen sabbatical. Geen nieuwe carrière. Ze wil iets veel subtielers en misschien wel moeilijkers: rust. Echte rust. Ruimte om weer te voelen wie ze is – zonder rol, zonder perfect plaatje, zonder de constante druk om beschikbaar te zijn voor anderen.
Gewoon... zichzelf zijn. Zonder dat dat meteen egoïstisch klinkt. Zonder dat er iets aan haar moet 'verbeterd' worden. Zonder schuldgevoel over grenzen die ze wil stellen of nee's die ze wil zeggen.
De Revolutie van het Stoppen
En dat begint, zei ze later, met eerlijk zijn. Niet tegen de wereld - die heeft haar masker al zo lang gezien dat niemand doorheeft dat het een masker is. Maar eerlijk zijn tegen zichzelf. Erkennen dat het genoeg is geweest. Dat 'alles onder controle hebben' niet hetzelfde is als gelukkig zijn. Dat kracht niet alleen zit in doorgaan, maar ook in stoppen. Stilvallen. Ademhalen. En voelen wat er onder het harnas leeft.
Er is moed nodig om toe te geven dat je moe bent. Niet van je werk, niet van je verantwoordelijkheden, maar moe van jezelf zijn. Moe van de persoon die je geworden bent om te voldoen aan ieders verwachtingen – inclusief je eigen.
"Ik dacht altijd dat kracht zat in doorgaan," zegt ze. "Maar misschien zit echte kracht wel in zeggen: het is genoeg geweest." Het is een soort stil verzet tegen een cultuur die ons leert dat we altijd 'aan' moeten staan. Dat beschikbaarheid een deugd is. Dat zorgen voor anderen belangrijker is dan zorgen voor jezelf. Dat klagen zwakte is en doorgaan kracht.
De Kleine Rebellie van Zelfzorg
Soms begint echte verandering niet met actie, maar met zachtheid. Met een blik in de spiegel die niet oordeelt, maar uitnodigt. Een gesprek waarin je jezelf eindelijk hoort – niet de stem die altijd weet wat goed is voor anderen, maar die zachte stem die fluistert wat goed zou zijn voor jou.
Het begint met kleine dingen. Een avond thuis blijven terwijl anderen verwachten dat je komt. Nee zeggen tegen een extra opdracht zonder uitgebreide uitleg. Een wandeling maken omdat je daar zin in hebt, niet omdat het gezond is. Een boek lezen dat niemand anders interessant vindt.
Het zijn kleine rebellen tegen een leven dat volledig in dienst staat van anderen. Kleine momenten waarop je kiest voor jezelf - niet uit egoïsme, maar uit zelfbehoud.
De Terugkeer naar Jezelf
Het is geen therapie. Geen snelle oplossing. Geen vijf-stappen-plan naar een beter leven. Het is eerder een terugkeer. Een voorzichtige stap terug naar jezelf. Naar de persoon die je was voordat je leerde dat je wensen minder belangrijk waren dan die van anderen. Voordat je leerde dat je behoeften uitgesteld konden worden tot later – dat later dat nooit kwam.
De adem die volgt na zo'n erkenning – diep, traag, verlossend – is misschien wel het belangrijkste moment van de dag. Het moment waarop je stopt met rennen naar een finish lijn die er niet is, en begint met wandelen naar een plek die voelt als thuis. Die plek die altijd in je heeft gewacht, geduldig en stil, tot je klaar was om terug te keren.
Een Herkenning
In de weken na ons gesprek stuurde ze me een berichtje. "Ik ben begonnen," schreef ze. "Klein. Ik ben één avond per week voor mezelf gaan reserveren. Geen afspraken, geen verplichtingen. Gewoon ik. Het voelt nog steeds raar, maar ook... goed."
Het is een begin. Geen revolutie, geen dramatische verandering. Gewoon een zachte erkenning dat zij er ook toe doet. Dat haar welzijn niet minder belangrijk is dan dat van anderen. Dat er ruimte mag zijn voor wie ze werkelijk is.
Een Uitnodiging
Als je dit leest en iets in je herkent – die vermoeidheid achter de glimlach, die leegte in de volledigheid, die stille schreeuw om ruimte – dan is dit misschien jouw uitnodiging. Niet om alles overhoop te gooien, maar om even stil te staan. Om te voelen wat er onder het harnas leeft. Om jezelf de vraag te stellen die zij zich uiteindelijk stelde: "Wat als ik stop met perfect zijn, en begin met echt zijn?" Het antwoord hoeft niet groot te zijn. Het hoeft niet meteen. Maar het hoeft wel van jou te zijn.
Want soms is de grootste revolutie die je kunt beginnen, die tegen jezelf – tegen de versie van jezelf die je bent geworden om anderen tevreden te houden, terwijl je eigen ziel stilletjes verhongerde.
Misschien is het tijd om jezelf weer uit te nodigen in je eigen leven. Om ruimte te maken voor wie je werkelijk bent, onder alle rollen die je speelt. Om te ontdekken dat zorgen voor jezelf geen egoïsme is, maar een voorwaarde voor een leven dat echt van jou is. Want aan het eind van de dag is het niet de vraag of anderen denken dat je gelukkig bent.
De vraag is: voel je dat je leeft?
🌟 Herkenbaar? Dan is het misschien tijd voor iets anders dan ‘gewoon doorgaan’.
📍 Plan een gratis gesprek via deze pagina – dan kijken we samen wat jou écht zou helpen.
📍 Plan een gratis gesprek via deze pagina – dan kijken we samen wat jou écht zou helpen.
PS. Wil je hier dieper op doorgaan?
In het blog “Wanneer succes een vlucht wordt” vertel ik meer over hoe dat gevoel van leegte zich kan tonen in een leven dat er op papier perfect uitziet. Misschien raakt het ook iets in jou. Lees hier verder
Plan nu je gratis 30-minuten kennismakingsgesprek…
