Stoppen? Alsof Dat Kan. Tot Yin Yoga Me Liet Stilstaan
29 april 2025⎟Pascale Braes⎟Column
"Yoga? Dat is toch gewoon een beetje zitten en ademhalen?" Dat dacht ik ook. Tot ik mezelf drie jaar geleden op een yogamat terugvond, uitgeput van het altijd maar doorgaan. Mijn vriendin had me overgehaald: "Probeer het gewoon één keer." Ik verwachtte een uur lang braaf stretchen en dan weer aan de slag.
Wat ik niet verwachtte, was dat ik na tien minuten in stilte bijna in tranen zou uitbarsten.
Het Vreemde van Vertragen
Als je gewend bent om altijd 'aan' te staan – en welke vrouw is dat niet? – dan voelt stilzitten als falen. Alsof je iets belangrijks verzuimt. In die eerste yin yoga-les lag ik in een eenvoudige houding, mijn benen gespreid over een bolster, en mijn hoofd begon meteen te rateren: *Die mail nog beantwoorden. Boodschappen doen. Mama bellen.*
"Blijf maar bij je ademhaling," zei de lerares zacht. Maar mijn ademhaling? Die zat ergens hoog in mijn borst, gehaast en oppervlakkig. Alsof mijn lijf vergeten was hoe je écht ademt.
En toen gebeurde er iets raars. In plaats van mijn gedachten te stoppen, liet ik ze gewoon komen en gaan. Mijn schouders zakten een millimeter. Mijn ademhaling werd een fractie dieper. En opeens voelde ik iets wat ik al maanden niet had gevoeld: ruimte.
Die eerste ervaring bracht me terug naar iets wat ik als kind wel wist, maar als volwassene was vergeten: dat er meer is dan alleen maar doen. Dat je mag bestaan zonder constant te bewegen. Dat stilte geen tijdverspilling is, maar een geschenk aan jezelf.
Wat Je Lichaam Al Lang Weet
We zijn zo goed geworden in doorgaan dat we vergeten zijn naar onszelf te luisteren. Vorige week kwam Anne bij me, een vrouw van 45 die een familiebedrijf runt en tegelijk voor haar puberzoon en zieke vader zorgt. "Ik voel me alsof ik geen ruimte meer heb in mijn eigen lijf," zei ze.
Ik herkende dat gevoel meteen. Dat constante gespannen zijn. Die ademhaling die nooit helemaal loskomt. Die schouders die permanent rond je oren hangen, alsof je je schrap zet tegen de volgende klap van het leven.
Tijdens onze sessie gebeurde precies hetzelfde als bij mij die eerste keer. Eerst onrust. Het gevoel dat ze 'nutteloos' bezig was. Maar toen ze die onrust niet wegduwde, maar er gewoon bij bleef, kwam er iets anders: een zachte verzuchting. Alsof haar lichaam eindelijk toestemming kreeg om moe te zijn.
"Voor het eerst in tijden werd er niets van mij gevraagd," zei ze achteraf. "En dat was genoeg."
Het fascinerende is dat ons lichaam vaak veel eerder weet dan ons hoofd dat we op zijn. Die stijve nek na een drukke week. Die knoop in je maag als je weer te veel hooi op je vork hebt genomen. Die vermoeidheid die niet weggaat, ook niet na een goede nachtrust. Maar we hebben geleerd om die signalen te negeren, over te gaan tot de orde van de dag.
De Kracht van Niets Hoeven
Yin yoga is het tegendeel van onze prestatiemaatschappij. Je hoeft niet lenig te zijn. Je hoeft niet te presteren. Je hoeft zelfs niet te ontspannen – dat gebeurt vanzelf, als je de ruimte geeft. Je blijft langer in een houding dan je gewend bent. Je doet niets. En juist daarom gebeurt er zoveel.
In de stilte hoor je wat je al lang wist maar niet durfde toe te geven: dat je moe bent. Dat je verdrietig bent. Dat je jezelf al zo lang voorbijloopt in de zorg voor anderen. Je lichaam vertelt je de waarheid die je hoofd niet durft uit te spreken.
En het mooiste? Je hoeft er niets mee te doen. Geen plannen maken. Geen oplossingen bedenken. Gewoon voelen wat er is.
Ik herinner me een sessie waarin ik ineens besefte hoe lang het geleden was dat ik écht had gehuild. Niet dat gehaaste wegvegen van een traan tussen de bedrijven door, maar dat diepe, bevrijdende huilen dat je lichaam schoonwast. In die yin yoga-houding, met niets anders te doen dan er te zijn, kwam het vanzelf. En het voelde niet als zwakte, maar als thuiskomen.
De Mythe van Productiviteit
We leven in een cultuur die ons heeft geleerd dat onze waarde ligt in wat we doen, niet in wie we zijn. Elke minuut moet nuttig zijn. Elke ademhaling moet ergens naartoe leiden. Maar wat als dat niet waar is? Wat als de momenten waarin we 'niets' doen juist de momenten zijn waarin we het meest in leven zijn?
In die eerste maanden van yin yoga voelde ik me vaak schuldig. Een uur op een mat liggen terwijl er zoveel te doen was – hoe zelfzuchtig was dat wel niet? Maar langzaam merkte ik dat die uren van 'niets doen' me juist effectiever maakten in de rest van mijn leven. Alsof ik eindelijk weer toegang had tot een deel van mezelf dat ik lang had weggestopt.
Wat Verlies je Als je Nooit Stopt?
De vraag is niet of je jezelf kunt permitteren om te vertragen. De vraag is: wat verlies je als je dat niet doet? Ik denk aan alle momenten van schoonheid die we missen omdat we te druk zijn om te kijken. Aan alle gevoelens die we wegduwen omdat er geen tijd is om ze te voelen. Aan alle stukjes van onszelf die we verliezen in de hectiek van het dagelijks leven.
Toen ik nog altijd maar doorging, dacht ik dat ik sterk was. Nu weet ik dat echt stoppen – niet omdat je moet, maar omdat je kiest voor jezelf – veel meer moed vraagt dan doorgaan.
Thuiskomen Bij Jezelf
Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat vertragen geen luxe is – het is een noodzaak. Niet om lui te worden of te ontsnappen aan je verantwoordelijkheden, maar om weer contact te maken met wat er echt toe doet. Met jezelf.
Die eerste yogales heeft mijn leven niet omgegooid. Maar het heeft me geleerd dat er verschil is tussen bewegen en leven. Tussen functioneren en bestaan. Tussen doorgaan en thuiskomen bij jezelf.
En soms is dat laatste het moedigste wat je kunt doen.
Yin yoga heeft me niet perfect gemaakt. Ik ga nog steeds te hard, te veel, te lang. Maar nu heb ik een plek om naar terug te keren. Een manier om weer contact te maken met wat er onder al die drukte ligt: een mens die het verdient om gezien te worden, gehoord te worden, en vooral – om er gewoon te mogen zijn.
Wil je ervaren wat dit voor jóu kan betekenen? Boek dan een reflectiesessie van twee uur – zacht, persoonlijk, afgestemd op wat er in jou leeft. Geen haast. Geen verwachtingen. Alleen ruimte om thuis te komen bij jezelf.
👉 Je bent welkom. Maandelijks zijn er 10 plekken beschikbaar.
Pascale Braes begeleidt vrouwen die worstelen met het vinden van balans tussen zorg voor anderen en zelfzorg. Ze combineert yin yoga met zachte reflectie in individuele sessies. Meer over de concrete voordelen van yin yoga voor drukke vrouwen lees je in haar blog.
