Je kent ze wel, die mensen die halverwege een lunch verzuchten: "Ik weet gewoon even niet meer wat ik wil." Vervolgens volgt een dramatische zucht, een sippe blik, en hop – daar komt het diepe gesprek over zingeving en het leven.
Jij? Jij hebt dat niet.
Jij hebt geen probleem. Geen sleur, geen crisismoment, geen drastisch besef dat je iets compleet anders wilt. Je vindt je werk prima (soms zelfs leuk). Je sociale leven loopt, je vakanties zijn goed, je hebt dingen bereikt waar je ooit van droomde.
En tóch.
Toch is er iets. Niet groot, niet schreeuwerig aanwezig, maar als een subtiele ruis op de achtergrond. Een gevoel dat moeilijk te benoemen is. Niet ontevreden, maar ook niet echt… vervuld.
Misschien moet ik gewoon iets nieuws proberen.
Dus je zoekt het in kleine dingen. Een nieuwe hobby (waarvan je na twee weken vergeet dat je eraan begonnen was). Een andere routine. Nog een citytrip. Maar het is een beetje als het herschikken van meubels in een kamer die eigenlijk een nieuwe fundering nodig heeft.
Want het echte vraagstuk is niet: Wat kan ik erbij doen? Maar eerder: Wat is er al die tijd onder de radar gebleven?
En hier wringt het: je hebt jarenlang gebouwd aan een leven dat klopt. Een leven dat efficiënt, succesvol en logisch is opgebouwd. Maar wat als je ergens onderweg bent vergeten of het nog steeds bij jóu past?
Ik weet niet of ik er zin in heb.
Dat is vaak de eerste reactie als ik mensen vertel over wat ik doe. Yoga? Praten over wat je voelt? Beetje reflecteren? Klinkt als iets waar ik tijd voor moet maken. Gedoe. En toch kom je bij mij terecht. Waarom? Omdat ergens in jou een stemmetje zegt: "Wacht even. Misschien moet ik hier eens serieus over nadenken."
Niet omdat je iets moet fixen. Maar omdat het misschien verfrissend is om jezelf eens zonder al die ruis te horen.
Ik ben niet van de zweverige praatjes. Ik ga je niet vertellen dat je je roeping hebt gemist of dat je per se in de bossen moet gaan wonen om je ware zelf te vinden. Ik ben je gesprekspartner. Iemand die met je meedenkt, die door de bullshit heen prikt, die je helpt om de ruis te filteren.
En ja, met yoga. Niet als doel, maar als middel. Zodat je lijf en je hoofd even synchroon lopen in plaats van langs elkaar heen.
Je hoeft geen probleem te hebben om behoefte te hebben aan verdieping. En misschien is dát wel precies waar je nu bent.
Herkenbaar? Laten we dan eens praten.
0 Comments