Soms leeft er vanbinnen een wereld die niemand ziet. Tot je haar zachtjes tot leven wekt.
Over sterke vrouwen, zachte breuken en de vraag die nooit gesteld wordt.
Vera is zo’n vrouw waar je meteen vertrouwen in hebt.
Dierenarts. Eigen praktijk.
Ze is snel, nauwkeurig, vriendelijk. Geen poespas.
Ze staat stevig. Altijd. Zelfs met een stervende kat in haar armen of een geëmotioneerde eigenaar aan haar balie.
Iedereen in de buurt kent haar.
Iedereen wéét: bij Vera ben je in goede handen.
Ze draagt die reputatie zonder morren.
Alsof ze ermee geboren is.
Maar die ochtend… brak er iets.
Het begon zoals elke werkdag.
Ze was vroeg opgestaan, zoals altijd.
Even snel de hond uitlaten, de kinderen wakker maken, boterhammen smeren. De auto in. Naar de praktijk.
De assistente had zich ziek gemeld.
De voormiddag liep meteen uit.
Een poes met benauwdheid.
Een konijn dat maar bleef afvallen.
Een hondeneigenaar die het euthanasiegesprek drie keer wilde herhalen - “Zeker weten dat we alles goed doen, dokter?”
Ze bleef vriendelijk. Luisterde. Legde uit. Herhaalde.
Maar toen ik binnenkwam - niet als klant, maar gewoon als mens - keek ze me aan en zei:
“Ik ben moe, Pascale.”
Ze zei het zacht. Geen klaagtoon. Geen drama.
Het was een vaststelling.
Eén zin, en alles zat erin.
“Ik ben moe. Niet van het vroege opstaan. Niet van het werk alleen. Van de intensiteit. Het verdriet. Het schakelen. Het onuitgesprokene. Van mensen die hun hond laten inslapen en me daarna nog drie keer bellen om te zeggen dat ze er toch niet goed van zijn - alsof ík het beter moet maken.”
Ze zuchtte.
“Wij leren alles over dieren, maar niks over onszelf. Niks over grenzen. Niks over hoe je overeind blijft als er elke dag iemand voor je staat met tranen in de ogen.”
Ik was stil.
Niet omdat ik niets wist te zeggen, maar omdat het binnenkwam.
Ik had daar nooit bij stilgestaan.
Ik kijk op naar dierenartsen. Altijd gedaan.
Die kalmte. Dat overzicht. Die bekwaamheid.
Voor mij zijn ze helden.
Sterk in situaties waarin ik zelf snotterend naast m’n dier op de grond zou liggen.
Maar misschien is dat net waarom het zo moeilijk is.
Omdat iedereen denkt dat je het aankunt.
Altijd. Alles.
Omdat niemand vraagt:
“Hoe gaat het écht met jou?”
Toen zei ze, bijna terloops:
“Misschien moet jij met mensen zoals ik gaan werken.”
Ik glimlachte. “Zoals jij?”
“Sterke vrouwen,” zei ze. “Die al jaren meedraaien. Die doorgaan. Die veel te veel dragen.
Je zou eens moeten weten hoeveel collega’s zitten te huilen in hun auto, Pascale. Of ’s avonds niet kunnen slapen na één blik van een klant. En toch moeten we morgen weer met open armen en een geruststellende stem in dat spreekuur staan. Omdat we dat willen. Maar soms niet meer kunnen.”
Later bleef dat zinnetje door mijn hoofd spoken.
"Misschien moet jij met mensen zoals ik gaan werken."
Ze zei het terloops. Maar het was allesbehalve licht.
Want hoeveel vrouwen zoals Vera ken jij?
Vrouwen die elke dag het beste van zichzelf geven.
In een witte jas. In een dokterskabinet. Aan een vergadertafel. In een klaslokaal. Of gewoon… thuis.
Vrouwen die sterk zijn, maar geen plek hebben om even zwak te mogen zijn.
Vrouwen die stil hun grens overgaan, uit loyaliteit.
Vrouwen die zoveel geven dat er soms niets meer overblijft voor zichzelf.
Misschien bén jij Vera.
Of misschien ben je haar onderweg een beetje kwijtgeraakt.
Je weet nog hoe ze was. Vroeger. Toen je nog meer adem had. Meer rust. Meer ruimte in je hoofd.
En je vraagt je af: wanneer ben ik mezelf kwijtgeraakt?
Wanneer ben ik alleen nog maar gaan functioneren?
Als dat zo is: weet dat je welkom bent.
Niet omdat je ‘stuk’ bent. Maar omdat je even niet alles alleen hoeft te dragen.
En soms begint dat met één gesprek.
Plan nu je gratis 30-minuten kennismakingsgesprek…
0 Comments